Пяць галоўных пойнтаў – 2022. Агульны агляд белкульту
Карціна мастачкі Іры Забелы з вокладкі сінгла Светы Бень і Галі Чыкіс «Не печалуйся»
Адміністратыўны шал: любімую не аддаюць
Сітуацыя ўнутры краіны жорстка прывязана да рэпрэсіўнага палітычнага парадку дня: культурная палітыка копіпасціць сілавыя падыходы. Унутранае культурнае поле неадваротна сыходзіць у сістэмную вытворчасць прымусовай лаяльнасці і шумавога патрыятызму. Лепшым агітацыйным рэсурсам на карысць улады апынуўся сёлета паліцэйскі тэрор, самай масавай праявай любві да Радзімы – “пакаяльныя відэа” дзеячоў культуры.
Чорная сотня: вяртанне дзікага палявання
Дэструкцыя грамадзянскай супольнасці і інтэнсіўны пераслед актывістаў напалам з моцным культурным адлівам за мяжу ды адчайнымі спробамі знайсці “народную падтрымку” рэжыму ствараюць спрыяльныя ўмовы для падвышэння значнасці гіперактыўных маргіналаў. На першы план выходзяць гістэрычныя і слаба адукаваныя “патрыёты”, працуючыя ў фармаце праўладнай народнай інспекцыі культурнага ландшафту – а фактычна прамога даносу на “ворагаў нацыі”.
Сакрэтная культура: Беларусь ўнутры
Натуральны адказ на дзяржаўны ціск – адраджэнне культурніцкага падполля. Вяртаюцца да жыцця даўно, здаецца, неактуальныя творчыя практыкі – хатнія канцэрты, сакрэтныя выставы, канспіратыўныя спектаклі, патаемныя майстроўні. Звычайная справа – не пазначаць імён, хавацца ды шыфравацца. Новая ананімная культура, нябачны крэатыў, невядомыя івэнты. Хацелася б пачытаць, што пра гэта напішуць пазнейшыя даследчыкі.
Зацяжная перазменка. Зноў пра сваё
Спадзяванні на крэатыўны выбух і перамогу рэвалюцыйнага вулічнага дызайну скончыліся разам з парадамі белых стужачак. Прагрэсіўны агіт-арт перакаваўся на музычныя фельетоны ды баявыя крычалкі. Каб застацца на сёння не генератарам падзей, а дадатковым саундтрэкам. Альбо музейнай выставай. Агульная інерцыйнасць ды публіцыстычнасць творчага мыслення большасці нашых творцаў выглядала сёлета другаснай ды не надта істотнай. І працавала, па вялікім рахунку, ў сантыментальна-настальгічным рэгістры.
Еўра-тутэйшыя
Беларускія культурніцкія мігранты нанова адкрываюць для сябе Еўропу – гэтым разам у якасці не транзітных візіцёраў, а стацыянарных рэзідэнтаў. Засвойваюць новыя коды, вывучаюць кан’юнктуру, ловяць актуальныя вайбы. Працэс складаны ды неадназначны. І тут найвышэйшае дасягненне – альбом “Приём” Святланы Бень і Галі Чыкіс. Бясспрэчная вяршыня белкульту-2022.